Vrijdag de 13e
Op woensdagochtend zijn we met een soort limousine opgehaald bij het hotel in Ankara en naar het station gebracht. Daar vertrok de trein voor de eerste etappe naar Tatvan. Tot aan Kayseri hadden we de vierpersoonscoupe voor ons zelf, daar kwam er een ouder echtpaar (hoor wie het zegt) bij. In eerste instantie hadden we zoiets van hmmm. Later bleek het een ontzettend aardig stel te zijn, afkomstig uit Iran en onderweg naar huis. Intussen hadden we tijdens het gedoog-roken bij de tussenstukken tussen de wagons al weer heel veel vrienden gemaakt, 'de kolonel' die steeds salueerde als hij ons zag, 'mr. how are you', het enige Engels wat hij kende en dat dan maar 20 keer per dag vroeg, Gzala, een Iraanse jonge vrouw die ons allerlei tips aan de hand deed over het doen en laten in Iran, en nog veel meer. Communiceren is wel lastig, met uitzondering van Gzala sprak bijna niemand Engels. Oh ja, zouden we bijna onze Nederlandse, Duitse en Italiaanse reisgenoten vergeten, in totaal 10 toeristen in een hele trein. Zoals gezegd ging de eerste etappe naar Tatvan. Wel apart als je langs een ravijn rijdt, en je ziet daar wagons in de zelfde kleuren als de onze in liggen...
De eerste nacht hebben we in de trein geslapen. De volgende dag doorgereisd. Die middag, van donderdag de 12e dus, hebben we de lunch gedeeld met onze coupegenoten, zeg maar onze adoptieouders. Althans, zij hebben gedeeld en wij konden met goed fatsoen niet weigeren om mee te eten, brood met worst en komkommer, en thee.
We kwamen we nog redelijk op tijd aan in Tatvan en daar zijn we aan boord van de veerboot gegaan. Jammer dat het al snel donker werd, het is wel een prachtig tochtje, met uitzicht op besneeuwde bergen.
Op de veerboot weer nieuwe vrienden gemaakt, die allemaal sigaretten willen uitdelen (omdat we uit Nederland komen?). Roken mag dan slecht zijn voor de gezondheid, het is goed voor de sociale contacten. En daardoor ga je weer langer leven, toch?
En dan is het weer apart dat iemand zegt dat hij bijna thuis is, want we zijn in Koerdistan. We weten, het gaat nergens over, maar toch.
Omstreeks half tien 's avonds waren we aan de overkant van het meer in Van. Helaas was de trein om verder mee te reizen er nog niet, en dat zou nog wel eens twee uur kunnen duren. Nou ja, niks aan te doen. Tot er na twee uur nog geen uitzicht was op een trein. Wordt zo vervolgd.
Op de veerboot zou volgens Gzala bier worden verkocht, maar aan haar, vermoedelijk vanwege haar Iraanse uiterlijk, wilden ze het niet verkopen. Of wij voor haar een biertje wilden kopen. Natuurlijk, maar ook tegen ons werd gezegd dat er geen bier was. Oke, sorry Gzala, geen probleem. Komt ze even later naar ons toe, met een biertje, die ze zelf al of nog had, maar die ze niet meer wilde opdrinken. En die kregen wij dan weer van haar, en nee, ze wilde er absoluut niks voor terug. Hij die het snappe, snappe het (vrij naar Herman Finkers).
Inmiddels was het al laat op de veerboot, we moesten aan boord blijven tot de trein er zou zijn, ons geplande schema van vrijdag rond 19.00 uur in Teheran zouden we vermoedelijk niet meer gaan halen. Nou ja, we zien wel weer. Intussen was de veerboot weer bevoorraad voor de terugtocht naar Tatvan, en er was weer bier. Twee blikjes gekocht, en Gzala er ook nog één aangeboden, maar nee, ze hoefde echt niet.
Bij de barkeeper nog de laatste Turkse Lira's gewisseld voor Iraanse Dirhams, tegen een volgens ons hele goeie koers, maar hij zal er zelf ook nog genoeg aan verdiend hebben.
Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk was er om 03.30 uur 's nachts, inmiddels vrijdag de 13e dus, een trein en konden we verder reizen naar de Turks-Iraanse grens, een passage waar in principe, in elk geval volgens de dienstregeling, anderhalf uur voor staat, maar waar wij meer dan vier uur over hebben gedaan. Gelukkig waren de Iraanse spoorwegen zo vriendelijk om een stop in Tabriz van twee uur in te korten tot 20 minuten, om zo nog een beetje tijd weer in te halen.
De formaliteiten aan de grens stellen verder niet zo veel voor, paspoorten verdwijnen, paspoorten komen weer terug, paspoorten verdwijnen weer, en komen weer terug met een stempeltje, paspoorten verdwijnen weer, en worden overgeschreven in een of ander register, paspoorten komen weer terug, etc. De bagage van de 10 toeristen wordt niet gecontroleerd, die van de lokale mensen wel. Hmm, hadden we toch een paar biertjes mee Iran in kunnen nemen.
Om ongeveer 12.00 uur vertrekken we van de grens voor het resterende deel naar Teheran, waar we uiteindelijk rond 07.30 uur vanochtend zijn aangekomen, al met al een vertraging van ongeveer 12 uur. Op het station in Teheran moet je dan weer een tijd wachten op de bagage die in een aparte wagon werd vervoerd en via een soort Schiphol-lopende band in de stationshal werd afgeleverd. Daarna nog een keer het paspoort laten zien, of eigenlijk er een keer mee gezwaaid naar een beambte, en vervolgens opgewacht door onze pick up, die gelukkig op de hoogte was van onze vertraging.
Eerst natuurlijk nog afscheid genomen van onze adoptieouders en alle nieuwe vrienden, we zij nu broer en zus met 'de kolonel'.
Naar het hotel gebracht en de eerste indrukken van Teheran op gedaan. Het verkeer is zoals op internet wordt beschreven, verkeersregels en stoplichten hebben hier geen betekenis.Na het inchecken gedouched, da's wel weer lekker na drie dagen in de trein. En een gewoon toilet, in plaats van een hurktoilet, in een rijdende, dus schommelende, trein (probeer je er geen voorstelling van te maken).
Zonet een rondje door Teheran gelopen. Het is geen oude stad, geen historisch centrum of zoiets. Maar het is er wel mooi weer, lekker om weer eens zonder jas of trui (maar wel met hoofddoek) buiten te kunnen lopen.
En dan komt ineens het besef dat je in Iran loopt, in Teheran. Dat heeft altijd heel exotisch, en misschien ook wel een beetje gevaarlijk, geleken. En nou ben je daar gewoon... En dan vraag je je opeens af of Iran officieel eigenlijk nog in oorlog is (we gaan het zo opzoeken, je merkt er op straat in elk geval niks van, evenals van de economische sancties).
Nou, tot zover, zo gauw we weer iets vermeldenswaardigs hebben, dan horen jullie het weer.
Maaike en Harm
De eerste nacht hebben we in de trein geslapen. De volgende dag doorgereisd. Die middag, van donderdag de 12e dus, hebben we de lunch gedeeld met onze coupegenoten, zeg maar onze adoptieouders. Althans, zij hebben gedeeld en wij konden met goed fatsoen niet weigeren om mee te eten, brood met worst en komkommer, en thee.
We kwamen we nog redelijk op tijd aan in Tatvan en daar zijn we aan boord van de veerboot gegaan. Jammer dat het al snel donker werd, het is wel een prachtig tochtje, met uitzicht op besneeuwde bergen.
Op de veerboot weer nieuwe vrienden gemaakt, die allemaal sigaretten willen uitdelen (omdat we uit Nederland komen?). Roken mag dan slecht zijn voor de gezondheid, het is goed voor de sociale contacten. En daardoor ga je weer langer leven, toch?
En dan is het weer apart dat iemand zegt dat hij bijna thuis is, want we zijn in Koerdistan. We weten, het gaat nergens over, maar toch.
Omstreeks half tien 's avonds waren we aan de overkant van het meer in Van. Helaas was de trein om verder mee te reizen er nog niet, en dat zou nog wel eens twee uur kunnen duren. Nou ja, niks aan te doen. Tot er na twee uur nog geen uitzicht was op een trein. Wordt zo vervolgd.
Op de veerboot zou volgens Gzala bier worden verkocht, maar aan haar, vermoedelijk vanwege haar Iraanse uiterlijk, wilden ze het niet verkopen. Of wij voor haar een biertje wilden kopen. Natuurlijk, maar ook tegen ons werd gezegd dat er geen bier was. Oke, sorry Gzala, geen probleem. Komt ze even later naar ons toe, met een biertje, die ze zelf al of nog had, maar die ze niet meer wilde opdrinken. En die kregen wij dan weer van haar, en nee, ze wilde er absoluut niks voor terug. Hij die het snappe, snappe het (vrij naar Herman Finkers).
Inmiddels was het al laat op de veerboot, we moesten aan boord blijven tot de trein er zou zijn, ons geplande schema van vrijdag rond 19.00 uur in Teheran zouden we vermoedelijk niet meer gaan halen. Nou ja, we zien wel weer. Intussen was de veerboot weer bevoorraad voor de terugtocht naar Tatvan, en er was weer bier. Twee blikjes gekocht, en Gzala er ook nog één aangeboden, maar nee, ze hoefde echt niet.
Bij de barkeeper nog de laatste Turkse Lira's gewisseld voor Iraanse Dirhams, tegen een volgens ons hele goeie koers, maar hij zal er zelf ook nog genoeg aan verdiend hebben.
Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk was er om 03.30 uur 's nachts, inmiddels vrijdag de 13e dus, een trein en konden we verder reizen naar de Turks-Iraanse grens, een passage waar in principe, in elk geval volgens de dienstregeling, anderhalf uur voor staat, maar waar wij meer dan vier uur over hebben gedaan. Gelukkig waren de Iraanse spoorwegen zo vriendelijk om een stop in Tabriz van twee uur in te korten tot 20 minuten, om zo nog een beetje tijd weer in te halen.
De formaliteiten aan de grens stellen verder niet zo veel voor, paspoorten verdwijnen, paspoorten komen weer terug, paspoorten verdwijnen weer, en komen weer terug met een stempeltje, paspoorten verdwijnen weer, en worden overgeschreven in een of ander register, paspoorten komen weer terug, etc. De bagage van de 10 toeristen wordt niet gecontroleerd, die van de lokale mensen wel. Hmm, hadden we toch een paar biertjes mee Iran in kunnen nemen.
Om ongeveer 12.00 uur vertrekken we van de grens voor het resterende deel naar Teheran, waar we uiteindelijk rond 07.30 uur vanochtend zijn aangekomen, al met al een vertraging van ongeveer 12 uur. Op het station in Teheran moet je dan weer een tijd wachten op de bagage die in een aparte wagon werd vervoerd en via een soort Schiphol-lopende band in de stationshal werd afgeleverd. Daarna nog een keer het paspoort laten zien, of eigenlijk er een keer mee gezwaaid naar een beambte, en vervolgens opgewacht door onze pick up, die gelukkig op de hoogte was van onze vertraging.
Eerst natuurlijk nog afscheid genomen van onze adoptieouders en alle nieuwe vrienden, we zij nu broer en zus met 'de kolonel'.
Naar het hotel gebracht en de eerste indrukken van Teheran op gedaan. Het verkeer is zoals op internet wordt beschreven, verkeersregels en stoplichten hebben hier geen betekenis.Na het inchecken gedouched, da's wel weer lekker na drie dagen in de trein. En een gewoon toilet, in plaats van een hurktoilet, in een rijdende, dus schommelende, trein (probeer je er geen voorstelling van te maken).
Zonet een rondje door Teheran gelopen. Het is geen oude stad, geen historisch centrum of zoiets. Maar het is er wel mooi weer, lekker om weer eens zonder jas of trui (maar wel met hoofddoek) buiten te kunnen lopen.
En dan komt ineens het besef dat je in Iran loopt, in Teheran. Dat heeft altijd heel exotisch, en misschien ook wel een beetje gevaarlijk, geleken. En nou ben je daar gewoon... En dan vraag je je opeens af of Iran officieel eigenlijk nog in oorlog is (we gaan het zo opzoeken, je merkt er op straat in elk geval niks van, evenals van de economische sancties).
Nou, tot zover, zo gauw we weer iets vermeldenswaardigs hebben, dan horen jullie het weer.
Maaike en Harm
Ben benieuwd of jullie het net zo mooi vinden als dat wij dat vinden.
Veel plezier!
Eindelijk is het dan zover.....Ik heb je voordat je weg ging niet meer gesproken Maaike maar ik wens
jullie een te "gekke" reis....maak er wat moois van maar dat gaat vast lukken!!!
Groet Astrid (peli)
Staat goed die hoofddoek .
Veel plezier.
Groetjes van ons