Isfahan en Mashad

We zijn zondag met de bus van Teheran naar Isfahan gereisd. In de bus kregen we weer een snoeppakket en ananassap, dat is hier prima geregeld. Onderweg gesproken met een Iranees die Duits sprak (Ich habe Deutsch gelernt, nicht studiert) en een Iranees die in Engeland had gestudeerd, en dus Engels sprak. De Duits-sprekende gaf ons bij het uitstappen nog een briefje met zijn telefoonnummer en zijn e-mailadres, als we ergens hulp bij nodig hadden konden we altijd contact opnemen. Dit is voor ons echt tekenend voor de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Iraniërs. De rit van Teheran naar Isfahan ging grotendeels door de woestijn, het was indrukwekkend.

Nadat we ingechecked hadden zijn we nog even een rondje wezen lopen, althans dat was de bedoeling. Nadat we de brug overgestoken waren werden we aangesproken door een man die ons wel wat over Isfahan wilde vertellen. Hij was professor aan de universiteit en was bezig met een boek over Isfahan. Het gevolg is dat we twee uur met hem opgelopen zijn, en het over van alles en nog wat hebben gehad, onder andere waarom Iraniërs zo de pest hebben aan de USA. Trouwens, Iran is niet meer in oorlog, de laatste was de oorlog tussen Iran en Irak (waarbij het Westen aan de kant van Irak van toen nog Sadam Hoessein stond...). Zoals Boudewijn de Groot ooit al zong: Er komen andere tijden.

Voor de volgende dag hadden we weer met onze professor afgesproken, om half elf bij de brug. Voor die tijd hadden we al het Imam Khomeinie plein bekeken, een groot plein met allerlei oude Islamitische bouwwerken (we kunnen het even niet beter uitdrukken). Om kwart over tien waren we weer bij de brug en raakten, hoe kan het anders, in gesprek met een paar Iranezen. Of het daardoor kwam weten we niet, maar toen we om kwart voor elf verder gingen, hebben we de professor niet meer gezien. Aan de ene kant wel jammer, aan de andere kant konden we nu onze eigen gang gaan. We zijn doorgelopen nar de derde brug, maar omdat het best mooi weer was, en één van ons best wel warm was aangekleed ( :-) ) zijn we op tijd teruggegaan naar het hotel om de tassen op te halen en naar het station gegaan voor de trein van 16.40 naar Mashad. En inderdaad, het zal weer eens niet, wij hadden een door het hotel ingeschakelde taxichauffeur die het station niet wist te vinden. Na veel rondrijden en vragen zijn we er toch gekomen, en eerlijk is eerlijk, het was ook wel lastig te vinden.

Op het station werd alles in het Farsi/Iraans aangegeven en omgeroepen. Een taal die we na vier dagen nog niet echt beheersen. Dus maar naar de informatiebalie gelopen, die ons eerst naar de politiepost verwees, en verder moesten we maar goed opletten. Bij de politie werd ons paspoort maar weer eens een keer overgeschreven in een schriftje, en daarna zijn we in de wachtruimte gaan zitten. Op een gegeven moment ging iedereen in de rij, kennelijk om naar het perron te gaan. Maar ja, wisten wij veel, het was nog veel te vroeg voor de trein. Tot dat één van de politiemensen van het schriftje naar ons toe kwam en vroeg: Mashad? Eh ja, daar moeten wij naar toe, dat staat waarschijnlijk ook in het schriftje, oké, dan moeten jullie nu ook naar de trein. Let wel, dat zei hij niet maar maakte dat met gebaren wel duidelijk. Het zoveelste voorbeeld van vriendelijkheid en behulpzaamheid (vallen we in herhaling?).

In de trein stond de schaal met koek, snoep en het hete water voor de thee, met echte kopjes, al weer klaar. Het zoveelste voorbeeld, nee, ophouden nou.

De coupé hebben we gedeeld met een moeder met een strontverwend joch van een jaar of 8, daar zullen we verder geen woorden aan vuil maken. De rit ging weer naar het noorden, en dus weer door de woestijn. Dat blijft toch prachtig. Vanochtend rond 11.00 uur waren we in Mashad. Tijdens de transfer naar het hotel werd de chauffeur gebeld, en kregen wij de telefoon in handen gedrukt. Bleek het de vertegenwoordiger te zijn van de reisorganisatie die even wilde afstemmen hoe laat we morgen opgehaald willen worden, het zoveelste voorbeeld, hé, kappen nou.

Vanmiddag hebben we de 'oude stad' van Mashad bekeken. Dat ging nog niet zo één, twee, drie. Hoewel Maaike Iran-proof gekleed was, was dat voor dat gebied niet genoeg, ze kreeg een heuse chador aangemeten. En de camera moest worden ingeleverd, de telefoon met cameramogelijkheid mag trouwens wel...

Mashad is één van de zeven heilige plaatsen die een Moslim een keer bezocht moet hebben. We kwamen dan ook, aan de kleding te zien, Moslims uit de Verenigde Arabische Emiraten en mogelijk nog veel meer landen tegen.

Het hele complex is zo groot, bijna onvoorstelbaar. We kregen een Engels sprekende gids mee, ze werkt normaal gesproken in het complex, maar wordt, als er toeristen zijn, ook ingezet als gids. En vanmiddag waren er maar twee toeristen. Ze had dus alle tijd voor ons en vertelde heel leuk over het complex en alles wat er bij komt. Het is onder andere het graf (?) van Imam Reza, de schoonzoon van Mohamed. Bepaalde delen zijn voor niet-Moslims niet toegankelijk, maar onze gids heeft ons toch dingen laten zien die je normaal niet te zien krijgt (o.a. de 'Spiegelzaal'). En ze heeft ons haar kantoor laten zien, waar ze dus aan het werk was tot wij kwamen. Zo'n kantoor willen wij ook...

Bij het verlaten van het complex wilden we de leen-chardor terug geven, maar nee hoor, die mochten we houden, als kadootje c.q. aandenken. Het zoveelste ... Dus kom over een half jaar maar eens kijken, we beloven nog geen foto's.

Nog een paar gekkigheden van of over Iraniërs:

bij het eten worden de tomaten gebakken, maar de ui en de paprika worden rauw geserveerd

in de trein, en ook op straat, wil iedereen weten waar je vandaan komt, wat je doet, hoeveel kinderen je hebt, en ze weten allemaal wel iets over of kennen iemand in Nederland

als je vraagt hoeveel iets kost moet je de opgegeven prijs met 10 vermenigvuldigen, de officiële munt, op de bankbiljetten, is de rial, maar ze rekenen met de toman, en dat is 10 rial. Dus als iets op bijvoorbeeld een menukaart staat voor 30.000, dan moet je 300.000 rial betalen (wat overigens nog een schijntje is voor een complete maaltijd)

Tot zover Iran, morgen de oversteek naar Turkmenistan. Hoe dat verlopen is, en wat we daar weer beleefd hebben laten we dan weer weten. Voor nu: we genieten volop.

Maaike en Harm