Turkmenistan, tja, Turkmenistan...

De transfer van Mashad naar de grens met Turkmenistan was met een chauffeur die we 'De Mafkees' zullen noemen, hij kende allerlei trucjes met zijn handen maar moest daarvoor wel het stuur loslaten. En dat op bochtige bergwegen. Vlak voor de grens heeft hij ons afgezet, het laatste stuk moesten we met een busje, dat schijnt zo te horen.

Iran uit ging op zich soepel. Dan een stukje lopen naar een hokje waar een eenzame beambte zat, daar werd ons paspoort weer in een register geschreven, en toen naar de paspoortcontrole van Turkmenistan. Helaas zat daar niemand, volgens ons begonnen ze om 12.00 uur en geen minuut eerder. Er stond inmiddels al een hele rij andere mensen, dus toen het loketje eindelijk openging, was het een gedrang van jewelste, bijna letterlijk gingen de mannen met elkaar op de vuist. Tot er een hogere beambte kwam die eens uit zijn slof schoot en de gemoederen weer een beetje kalmeerden. We hebben maar gepaste afstand gehouden. Toen wij de paspoorten en de uitnodiging afgegeven hadden, werden we verwezen naar de bank, om 134 dollar te betalen voor de visa, met de kwitantie weer terug naar het paspoortmannetje, en toen konden we door naar de douanecontrole. Hebben we gas, wapens of drugs bij ons? Nee. Oké, dan mogen jullie doorlopen. We zagen wel dat de Turkmenen allemaal gecontroleerd werden, volgens ons voornamelijk op sigaretten. Die mensen slepen werkelijk de duvel en z'n ouwe moer mee over de grens. Na ongeveer vier uur, waarvan drie en een half uur wachten, waren we dan eindelijk de grens over. Aan de Turkmeense kant werden we weer opgewacht door een gids en een chauffeur. De chauffeur is gewoon een chauffeur, de gids verdenken we er van dat hij een geheim agent was. Zo iemand die je wordt toegewezen en je de hele tijd in de gaten moet houden. Hij wist wel veel te vertellen, over irrigatiesystemen en over paarden, er schijnt een heel bijzonder soort paarden gefokt te worden in Turkmenistan. En allemaal lof voor de president. Na ongeveer 20 minuten rijden kwamen we bij een controlepost van de politie of het leger, in elk geval heeft de gids daar de paspoorten nog een keer laten zien, en misschien wel laten registreren, en daarna konden we doorrijden naar Asghabat.

En wat moet je daar nou van vinden. Het bestaat uit een oud deel, in de stijl van de voormalige Sovjet Unie, en een nieuw deel, in de stijl van, tja, zeg maar geen stijl. Het zijn betonnen flats, bekleed met wit marmer. En dat dan de ene flat naar de andere, schijnbaar eindeloos. Daar tussendoor dan onwijs brede wegen met bijna geen auto's. Op ons maakte het een kille indruk, maar zelf noemde de gids het de witte parel in de woestijn. Kwestie van smaak, zullen we maar zeggen. Zelfs het sporadisch aanwezige groen (bomen zijn er nog niet) staat voor geen meter.

Nou, de mensen dan. Daar hebben we nauwelijks contact mee gehad. Maar wat wel opviel is dat niemand lachte of glimlachte, ook al keken we nog zo vriendelijk. 

We werden wel losgelaten door de gids, maar omdat we 's middags al dat witte pareltje hadden bekeken, samen lopend, dat dan nog net weer wel, zijn we de volgende morgen maar naar de sauna van het hotel gegaan (zat toch bij de prijs in). Voor de middag hadden we weer met de gids afgesproken, om nog iets van de omgeving van Ashgabat te zien, dus hij kwam ons om 13.00 ophalen en we zijn toen met hem en een andere chauffeur een tourtje gaan maken. Eerst naar het graf van de eerste president, en de moskee die daarnaast staat. Weer veel tekst en uitleg van de gids, hoe hoog een bepaalde minaret is, en waarom. Dat soort weetjes die we allemaal al weer vergeten zijn. We konden niet bij de moskee naar binnen, omdat het net tijd was voor gebed. Er kunnen wel 10.000 mensen in, toen wij er waren misschien maximaal 3, maar ja.

Daarna door naar weer een moskee, met veel uitleg waarom deze op een historische plek staat. Er was in elk geval iets met de grote Mongoolse leider Dzjengish Kahn...

En toen terug naar Ashgabat, dat was de tour. Nog even gestopt bij een overdekte markt en toen naar het station, waar we twee uur te vroeg waren voor de trein naar Turkmenabat. Wederom een nachttrein, waarbij de gids ook meeging. Helaas zelfs bij ons in de coupé, foutje van Harm. Hadden we al gezegd dat je in heel Turkmenistan niet mag roken? Echt waar!

Vanmorgen zijn we dus in Turkmenabat aangekomen en met de gids en een lokale chauffeur naar de grens naar Uzbekistan gebracht. Daar heeft de gids ons nog wel geholpen om Turkmenistan uit te komen, met stempels en formulieren enzovoort. De bagage werd nog wel gecontroleerd, let wel bij de uitreis, alles moest uitgepakt en nagekeken. Nou ja, het zal.

Toen weer met een soortgelijk busje als bij Turkmenistan in, naar een soort tussenpost in het niemandsland, daar overgestapt in een ander busje en toen naar de Oezbeekse grenspost. Let wel, de hele afstand was niet meer dan 500 meter, maar dat doe je dus met twee verschillende busjes. Het gaf wel het voordeel dat we bij de tussenpost, we waren immers Turkmenistan uit, weer ongegeneerd konden roken...

Bij de Oezbeekse grenspost ging het weer van voren af aan, eerst geen mannetje, daarna een mannetje die de computer niet aan de praat kreeg, maar goed dat we al een visum hadden. Na het stempeltje in het paspoort met het ingevulde douaneformulier naar de douane. Daar moet je aangeven hoeveel dollars en euro's je bij je hebt, welke elektronische apparaten en wat nog meer. Met dit formuliertje naar de ambtenaar die het dan nog even met je doorneemt. Hebt u een camera, ja, die had u ook op het formulier moeten zetten. Oh, sorry, doen we alsnog. Die ring om uw vinger, is die van goud? Ja, oh, moet er ook nog bij gezet worden. Hebt u een flash-drive bij u? Uh? Een usb-stick? Eh ja. Mag ik die even zien? Inmiddels werd Maaike op een bankje vijf meter verderop geparkeerd, en wordt Harm, achter het vuistje, gevraagd, of er porno op staat. Eh nee. Mag ik even kijken? Natuurlijk. Stopt hij de usb in zijn  computer en vraagt wat er nou op staat, want hij ziet niks. Nou dat kan kloppen, hij is ook leeg. Oh, oké, hier hebt u hem weer terug. En die tablet, wat staat daar op? Nou, de back up van de foto's. Oké, mag ik even kijken? Natuurlijk, ga je gang.

Nadat uiteindelijk alles in orde is bevonden klinkt het verlossende 'Welcome to Uzbekistan', en mogen we na twee uur eindelijk doorlopen. Toch al een halvering van de tijd om Turkmenistan in te komen.

Ook hier werden we weer opgewacht door een chauffeur, geen gids deze keer, die ons naar Bukhara, ook wel bekend als Boxoro, heeft gebracht. En hier zitten we nou. Wel lekker dat we nou weer een keer twee nachten op één plek zijn. Morgen gaan we de oude stad bekijken, nou gaan we eerst bijkomen.

Maaike en Harm