Oezbekistan

Afgelopen vrijdag werden we uit de slaap gehouden door een groep luidruchtige Zwitsers op leeftijd. Ook  na vriendelijk verzoek van ons om te gaan slapen bleef het nog lang onrustig in Bukhara. De volgende morgen bood de receptionist nog zijn verontschuldigingen aan, alsof hij er iets aan kon doen. Bij het ontbijt had de groep ook nog het buffet geplunderd, geen kwaad woord meer over Russen op vakantie.
Zaterdag zijn we dus Bukhara in getrokken. Veel oude gebouwen met een roemrijke geschiedenis. En weer ontzettend aardige mensen. Over Turkmenistan waren we niet zo enthousiast (zullen jullie wel gemerkt hebben), wat dat betreft is Oezbekistan een verademing. Toen we terug kwamen bij het plein bij het hotel was er een soort festival gaande, met muziek en (traditionele?) dans. Wat bleek, het was Noroez, het (officieel) Perzische nieuwjaarsfeest. Alle vrouwen en meisjes in hun mooiste kleren, sommige jongens ook. Het was een heel mooi gezicht. Een soort kruising tussen Koningsdag en bevrijdingsfestival. We kregen nog een bakje met een soort pasta-achtige substantie, die in de verte een beetje naar speculaas smaakt, het traditionele Noroez-gerecht. 
Zondag zijn we vroeg opgestaan om de Zwitsers voor te zijn bij het ontbijt.
Nee hoor, we moesten op tijd naar het station, maar toch...Bij het station zijn we weer vier keer gecontroleerd en gefouilleerd, veiligheid staat hier hoog in het vaandel. In de trein de inmiddels gebruikelijke koeken en pakjes sap, en rond 11.30 waren we in Samarkand. En ja, het begint afgezaagd te worden, maar weer een mooie oude stad. Althans het centrum. Qua bezienswaardigheden zijn er eigenlijk maar vier hoogtepunten, waarvan we er zondagmiddag drie hebben gedaan, omdat ze rond één plein liggen, het Registon. Maandagochtend hebben we de vierde gedaan, iets met Bibi en dan nog wat. En de lokale markt bezocht.
Het hotel is geweldig, rond een soort binnenplaats zijn een aantal kamers, allemaal mooi ingericht, net zoals de binnenplaats zelf trouwens. Het ontbijt is van acht tot tien. En in dit geval is dat letterlijk van acht tot tien, er blijven maar gerechtjes aangedragen worden. Zondag waren er in het hele hotel twee gasten (wij dus), maandag kwam er nog een Zwitser bij (nee, niet iemand van de groep uit Bukhara), die op zijn fiets onderweg was, maar zoveel last van zij  knieën kreeg, en ook nog een keer was gevallen, en daarom de fietstocht maar heeft opgegeven. Hij gaat met de trein naar Tashkent, en van daar met het vliegtuig naar huis.
De keren dat we met anderen op de foto zijn gegaan is inmiddels echt ontelbaar geworden, we zijn kennelijk voor veel mensen onderweg toch een soort bezienswaardigheid. 
Maandag hebben we bij een lokaal Oezbeeks restaurantje gegeten. Maaike had soep besteld, wat toch niet zo'n goede keus bleek te zijn, het leek en smaakte teveel op de Mongoolse schapensoep die bij Harm nog in het geheugen staat. Maar niet opgegeten dus. Maar wel nog 20 pakjes sigaretten gekocht voor € 0,72 per pakje. Kijk, daar worden we dan weer vrolijk van.
En vandaag zijn we weer verder gereisd naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan. Een stad met veel sovjet-gebouwen, en niet zo veel historische plekken. Maar goed, we zijn hier ook maar één nacht, en eerlijk gezegd hebben we de moskeeën nou ook wel gezien. Hier lijkt het allemaal wel veel Russischer, dan tot nu toe.
Morgenmiddag stappen we op de trein naar Kazachstan. De reis naar Almaty, misschien nog beter bekend als Alma Ata, duurt ongeveer 24 uur. Dus het volgende bericht komt uit Kazachstan, tot dan!

Maaike en Harm