We hebben een nieuwe adoptiemoeder

Woensdagmiddag zijn we om half twee uit Tashkent vertrokken met de trein, en om twee uur waren we aan de grens, Oezbekistan uit. Het was weer het gebruikelijke spektakel, met paspoorten en bagage, maar onze bagage mocht weer ongecontroleerd door. Die van de medepassagiers, volgens ons alleen Oezbeken, werd wel gecontroleerd. Dus in een niet al te ruime coupe de koffers te voorschijn halen, open maken, er wat in rommelen, en daarna weer weg zien te stouwen. Het hoort er allemaal bij. Het briefje dat we bij inreis bij de douane ingevuld hadden werd vergeleken met het briefje dat we nu ingevuld hadden. En omdat er alleen wat contant geld minder was dan bij inreis, en de rest nog het zelfde was, was dat ook snel klaar. Maar al met al duurde Oezbekistan uit toch ongeveer twee uur.
In die tijd lopen er nog verschillende mannetjes met verschillende honden door het gangpad, maar goed dat ze niet van brood houden, anders waren ze onze coupe ook nog binnengekomen. 
Trouwens, van elke hotelovernachting in Oezbekistan krijg je een registratiebewijsje, die je bij uitreis moet laten zien, zodat de autoriteiten weten waar je geweest bent. Wilden ze onze bewijsjes niet eens zien... Zoals vaker gezegd, het zal.

Vervolgens na een kwartiertje rijden, net genoeg voor een sigaretje voor allebei, kwamen we aan de Kazachstaanse kant. Het moet gezegd worden, dat ging wel wat vlotter. We hadden nog even zorgen of we Kazachstan wel in konden zonder visum, zouden ze hier ook weten van de proef van een jaar waarbij onder andere Nederlanders zonder visum in kunnen reizen? Maar na de verdwijn en terugkeertruc van de paspoorten waren ze voorzien van een stempel. Goed gegaan dus.
Er was verder geen douanecontrole, ook niet bij de Oezbeekse medepassagiers. Kennelijk is Oezbekistan uit belangrijker dan Kazachstan in.
Bij de grens moet je je telefoon en tablet uitzetten. De reden ontgaat ons, maar, het zal. Totdat je de telefoon weer iets te snel aanzet, in de veronderstelling dat alle formaliteiten achter de rug zijn. Dan duiken er ineens toch nog weer twee mannetjes op die in (vermoedelijk) Kazachstaans tegen je beginnen dat dit toch echt niet de bedoeling is. Voor straf moesten we de afgestempelde paspoorten nog een keer laten zien, en omdat we kennelijk domme toeristen zijn, uit Galandia, werd de telefoon voor ons uitgezet, en daar bleef het dan hij. Iemand anders zou er voor gearresteerd kunnen worden, zo streng keken ze.
Maar goed, na ongeveer een uur begon de trein weer te rijden, en waren we echt in Kazachstan.

Onze adoptiemoeder dan. Toen we de coupe in stapten, niet die op ons kaartje stond, die hadden de provodniks (conducteur annex steward annex lakensetjesuitdelers) voor zichzelf gereserveerd, zat er een mevrouw die zich als een moedertje over ons heeft ontfermd. Ze spreekt twee woorden Engels, namelijk doughter en Australia, waaruit we opmaken dat ze een dochter heeft die in Australië woont. Een schat van een mens met wie we via gebarentaal, plaatjes, handen en voeten toch een soort van communicatie hadden. Ze had een hele tas met eten bij zich, en je raadt het al, we moesten mee-eten. Ze spreekt wel wat Russisch, maar het woordje njet kent ze niet. Lekkere kip met rijst en salade, brood, thee, flesje sinas en blikje cola, alles wordt gedeeld. Gelukkig hadden we nu zelf ook iets om te delen, je gaat je anders wel heel schuldig voelen. We hadden zelf ook brood bij ons, maar dat was volgens haar van inferieure kwaliteit, want toen we dat op het tafeltje zetten, legde ze er demonstratief een servet overheen, zodat het onzichtbaar was. 
Maaike kreeg ook nog de helft van haar stuk zeep, daar ga je namelijk lekker van naar appeltjes ruiken. 
Hoe we dit allemaal weten? Vraag het maar niet, allemaal handen en voeten en gebaren. 
Misschien interpreteren we het allemaal wel helemaal verkeerd, maar we hebben er reuze lol in, en zij ook. We hebben zelden zo gelachen met iemand die we echt niet verstaan. 
Oh ja, hadden we al gezegd hoe oud ze is, vier maanden ouder dan Harm, twee jaar ouder dan Maaike.

Op het perron van een station waar we om ongeveer half elf 's avonds (Kazachstaanse tijd, weer een uur voor op de Oezbeekse tijd) nog een keer een stop hadden, was nog een heuse avondmarkt bezig. Jammer dat we nog geen Kazachstaans geld hadden. 
Donderdagmorgen werden we wakker, weer goed geslapen op het kedeng kedeng ritme van de trein. Het landschap is weer adembenemend mooi. De steppen van Centraal Azië, zoals je je die voorstelt, maar dan in het echt. Er zijn steeds minder dorpjes. De schaapherders en koeienherders lopen dan ook niet meer, maar rijden op een paard, echte cowboys dus. Ook zien we een paar kuddes paarden. 
De nationale drankjes van Kazachstan zijn trouwens paardenmelk en kamelenmelk, wat je ook gewoon in de supermarkt in pakken kunt kopen. We hebben het nog niet geprobeerd...
Donderdagmiddag waren we in Almaty, er was nog even verwarring of we bij station 1 of 2 moesten uitstappen, maar voor 2 gekozen, en daar stond inderdaad de chauffeur te wachten. Goed gegokt dus.
In het hotel nog weer even verwarring, ze hadden geen reservering op onze naam, maar we kregen wel een kamer. Later bleek dat alles toch goed gekomen is.
Het uitzicht van het balkon is schitterend, uitzicht op de bergen rondom Almaty.
Bij de bank wilden ze wel euro's wisselen, maar geen Oezbeekse Som's. Dus als iemand binnenkort nog een keer naar Oezbekistan gaat...
In de supermarkt in Kazachstan kun je trouwens gewoon met je pin-pas betalen.
Vandaag zijn we met de bus naar het wereldberoemde ijsstadion Medeo geweest, waar in het verleden het ene na het andere wereldrecord werd gereden. Tegenwoordig is het een gewone ijsbaan, voor iedereen toegankelijk. Van daar uit zijn we met een kabelbaan verder omhoog gegaan naar het ski-dorpje Shymbulak. Daar hebben we nog een poosje door de sneeuw gelopen, en koude voeten gekregen. Wintersport is toch niks voor ons.
Morgen gaan we Almaty wel verder bekijken, en dan 's avonds weer op de trein. Richting China deze keer. 

Maaike en Harm