Thailand, deel 2

Maandag hebben we niet meer zo veel gedaan. Aan het aantal typefouten in het laatste verslag zou je kunnen afleiden dat we aan de oranjebitter zaten, maar dat was niet zo. We zijn even Chiang Mai ingelopen, voor een kappersbezoek (geslaagd) en een jurkje (niet geslaagd) en daarna hebben we bij het zwembad gezeten. 's avonds zijn we naar de avondmarkt geweest, voor een jurkje (niet geslaagd) en hebben we bij een lokaal eettentje weer heerlijk gegeten. Om half elf kwam de receptioniste nog even zeggen dat we de volgende dag niet om acht uur maar om zeven uur worden opgehaald. Oké, dan gaan we maar vast naar bed.
Dinsdag dus om kwart voor zeven aan het ontbijt en om zeven uur op pad met Sunny. De eerste stop was bij een, ja, echt waar, bij een tempel. Het was er nog wel lekker rustig. Met de uitleg van Sunny erbij weten we nu alles over tempels en Boeddah, geloven we (woordgrapje).
Daarna verder de berg op naar het koninklijk winterpaleis. Alleen komen de koning en de koningin er nooit meer, maar één van hun dochters woont er nog twee maanden per jaar. En wat de kleding van Maaike betreft, wat goed genoeg was voor alle tempels en pagodes tot nu toe, was niet genoeg voor het paleis. Een shawl over de schouders is niet voldoende gepast, ook al was de prinses er niet, dus moest er een soort jasje worden gehuurd. Alweer: het zal! Voor de rest is duidelijk geworden dat de koninklijke familie van bloemen houdt.
Vervolgens zijn we bij een orchideeënkwekerij annex vlindertuin geweest. Als je nou denkt, hmm, beetje suffig programma deze keer, tja...
Maar het wordt beter, de laatste stop was onze overnachtingsplek, de Lisu Lodge. Op tripadvisor gewaardeerd met een 9,5, wat ons betreft had het 10,5 mogen zijn.
We kwamen net voor de lunch aan, en werden naar onze kamer gebracht. Je moet je een complex voorstellen met vier grote boerenschuren, maar dan min of meer open, en in elke schuur zijn zes hotelkamers gebouwd. Nou waren er niet veel gasten, dus wij hadden een schuur voor onszelf. Inclusief het bijbehorende terras, dat groot genoeg is voor zes hotelkamers. Op dat terras werd de lunch geserveerd, voor ons tweeën dus, heerlijke soep, en daarna vier warme gerechten, met rijst. Vervolgens fruit en koffie, ja, echt waar, we worden vetgemest. Bovendien heb je dan drie of vier man personeel om het op te dienen, soms is het te gek voor woorden.
Voor het middagprogramma konden we kiezen uit ossenkar rijden, sauna, massage of fietsen. Oh nee, fietsen gaan jullie morgen al doen. En omdat de temperatuur al weer richting 35 graden was gegaan viel de sauna ook af, die hadden we al. Dus maar de ossenkar. Hmm, de volgende keer kiezen we de massage. Het avondeten was vergelijkbaar met het middageten, inclusief bediening. Bovendien werd er per schuur, dus weer voor ons tweeën, een 'kleine volksdans' opgevoerd. Dat kleine moet je in dit geval letterlijk nemen, begeleid door een man op een soort banjo en een man met een instrument waarnaar we alleen maar kunnen raden, kwamen er zes kinderen van naar schatting tussen vier en zes jaar, die op hun manier een dansje deden. Gek genoeg was het wel leuk, misschien is vertederend een beter woord (we zijn wel opa en oma natuurlijk).
Woensdag werden we rond negenen opgehaald door Charlie voor een fietstocht naar een theeplantage. We konden merken dat we al twee maanden niet gefietst hadden, en dan moesten we ook nog een helm op. En dat terwijl de temperatuur al weer aardig opgelopen was. Maar na een half uur fietsen kwamen we bij de plantage aan. We kregen eerst uitleg over hoe theeplanten vermenigvuldigd worden (zaden en enten) en daarna over hoe de blaadjes geplukt worden. En daarna moesten we zelf aan de bak. Als het voorgedaan wordt lijkt het simpel, de praktijk is weerbarstiger, vooral om te kijken welke blaadjes plukrijp zijn. Maar het is gelukt. Daarna kregen we uitleg over hoe het verdere proces van verwerken gaat, dus van vers blaadje tot thee in een blikje (zakjes doen ze hier niet aan). En we moesten natuurlijk proeven.
Na weer ongeveer 20 minuten fietsen kwamen we bij een rivier waar we de fietsen achter hebben gelaten en zijn we met de bezemwagen een stuk verder gereden naar het startpunt van onze whitewaterrafttocht. Maar eerst de meegebrachte lunch opeten natuurlijk, de honden hebben er lekker van meegegeten. Raften hadden we nog nooit gedaan. En de uitleg was simpel: forward is vooruit roeien, en backward is achteruit roeien. Nou, dat kunnen wij zelfs onthouden. Dus de helm weer op, zwemvest om, in de boot met Charlie en een ervaren rafter, en na ongeveer 10 meter zaten we al muurvast. Toch moeilijker dan we dachten? Na veel schudden en wrikken kwamen we toch weer los en konden we door de eerste stroomversnelling. Wat is dat leuk zeg. Natuurlijk werden we weer doornat, maar dat kwam omdat het onderweg ging regenen... Na ongeveer een half uur en twintig stroomversnellingen waren we weer terug bij de fietsen. We zijn niet omgeslagen en er is niemand uit de boot gevallen, we vonden dat we het goed hebben gedaan. Of zouden we er alleen maar een beetje voor spek en bonen bij gezeten hebben met een peddel in de hand, en hebben Charlie en de rafter al het werk gedaan?
Nadat we droge kleren aan hadden getrokken (Harm) en opgedroogd waren (Maaike) zijn we met de auto terug richting Lisu Lodge gereden. Onderweg nog een stop bij een Aksha dorp, heel anders dan een Lisu dorp, en een stop bij een medicinale kruidenkwekerij. Het laatste stuk zijn we terug naar het hotel gelopen. Daar kregen we nog uitleg over een herbebossingsproject, en hebben we nog een paar symbolische zaadjes geplant.
Oh ja, Lisu dorp, dinsdagmiddag zijn we nog met iemand van het hotel het plaatselijke dorp doorgelopen, met weer veel uitleg. We zijn nog bij de sjamaan geweest, maar die had er geen zin in en ging met de rug naar ons toe op de grond liggen. Onze gids, Sum heette ze, vertelde nog wel over de gebruiken, met kippenbotjes en varkens slachten als offering, om de geesten tevreden te houden.
In het Aksha dorp waar we woensdag waren is al jaren geen sjamaan meer, zijn weduwe woont er nog wel, en er zijn nog maar drie families die er in geloven. Als we over tien jaar terug komen bestaat het Sjamanisme, in dat dorp in elk geval, niet meer.
Het eten, weer hetzelfde ceremonieel, alleen kregen we nu niet twee toch best wel grote bekers koffie, maar een hele pot.
Donderdagmorgen om half negen stond Sunny ons weer op te wachten. Nu gingen we eerst naar een waterval van 30 meter hoogte, waar we weer heerlijk konden zwemmen, zonder piranhaknabbelvisjes deze keer. Vervolgens een stop bij een heetwaterbron, we waren het met Sunny eens dat de entreeprijs van 300 bath, ruim 10 euro, veel te veel was, het stelde niet zo veel voor. In Pai zijn we gestopt voor de verplichte lunch en daarna naar een grot waar je op een bamboevlot doorheen gevaren wordt door de plaatselijke bevolking. In het water leven grote karpers, die je kunt voeren, en dat in het pikkedonker. We waren nog iets te vroeg voor de uittocht van de vleermuizen en de intocht van de spreeuwen, dat schijnt helemaal spectaculair te zijn. De stop bij een tempel hebben we uitgesteld tot de vrijdag, en daarvoor een bezoek aan een markt ingeruild. We waren pas rond half acht 's avonds bij het hotel in Mae Hong Son, dus daar hebben we niet zo veel van meegekregen.
Het ontbijt op vrijdag was wel weer heel lekker. Daarna dus naar de tempel, maar het ging meer om het uitzicht vanaf de berg waar de tempel opstaat. We hadden een mooi uitzicht op het vliegveld van Mae Hong Son (ja, dat bestaat echt, en behoort tot de drie moeilijkste vliegvelden ter wereld om te landen) en het is dan wel gek om te zien dat een opstijgend vliegtuig lager is dan je zelf bent.
Vervolgens met een boot naar een dorpje waar nog de langnekvrouwen wonen. Net als in Birma blijft het een gek gezicht. Maar we kregen er nu meer uitleg bij, en dan, tja, blijft het een marteling om dag in dag uit met zes kilo koper om je nek te lopen in een onnatuurlijke houding.
De lunch hebben we weer onderweg gegeten, maar vraag even niet meer naar de naam van het plaatsje.
En toen door naar Mae Chaem, waar we nu zijn. Dat was best wel een beetje een schokkende ervaring. De hele reis van Chiang Mai tot aan de lunch vandaag, inclusief de Lisu Lodge, zijn we eigenlijk door de jungle getrokken. Fantastisch.
Maar na de lunch was de jungle grotendeels verdwenen, platgebrand, om plaats te maken voor landbouwgrond. We snappen dat mensen moeten eten, en dat de lokale bevolking daarvoor landbouwgrond nodig heeft. En natuurlijk kennen we de verhalen over ontbossing en opwarming van de aarde. Maar als je er ineens zelf midden in staat, komt het wel confronterend over. Naïef van ons, misschien wel. En de waarheid, die zal wel ergens in het midden liggen. 
Een ander schokeffect vandaag waren de verhalen van Sunny over de vele vluchtelingen vanuit Birma, die soms al tientallen jaren in Thailand wonen, en geïntegreerd zijn, of gedoogd worden. 
De keerzijde van het reizen?
Morgen gaan we via een waterval (jippie voor de één, had voor mij niet gehoeven voor de ander) terug naar Chiang Mai, en dan met het vliegtuig (wie had het ook alweer over de opwarming van de aarde) naar Luang Prabang in Laos. Met een beetje geluk melden we ons van daar weer.
Maaike en Harm