Palawan, Filipijnen

Zaterdag 27 juni, weer terug naar Jakarta vanaf Sorong. Met een overstap in Makasar. Dat ging zo soepel als nooit tevoren. Het vliegtuig waar we mee kwamen parkeerde naast het vliegtuig waar we verder mee gingen, en we konden zo oversteken. Niks geen gedoe met busjes en terminals. Zo simpel kan het zijn. En alles vertrok op tijd, en er was een chauffeur in Jakarta. Als je maar van het ergste uitgaat, valt alles uiteindelijk mee.
Zondag hebben we nog een uur of drie door Jakarta geslenterd, en een paar oude Hollandse gebouwen en een soort Amsterdamse grachtenbrug gezien. Maar ja  het blijft wel een stad hè...
Zondagavond met een taxi terug naar het vliegveld van Jakarta, voor de vlucht van maandag om 00.25 naar Manila. We zijn weer eens ouderwets een kwartier te vroeg vertrokken, met als gevolg dat we in Manila een kwartier moesten wachten voor het vliegtuig bij de pier kon. 
Na de immigratie en de douane werden we weer door een chauffeur en zijn vrouw opgewacht om naar een ander deel van het vliegveld te worden gebracht. Onderweg hebben we nog even geld gepind, wat al bij de tweede poging lukte. Het leek wel of we half Manila doorgeweest zijn, maar uiteindelijk is het wel het zelfde vliegveld. De terminal voor de aansluitende vlucht naar El Nido, met een redelijk klein vliegtuig, bestaat uit een röntgenapparaat, een mannetje met een lijst waar alle namen op staan, die van ons bovenaan, en een heuse VIP-lounge. Met een gereserveerde tafel, gratis koffie, sapjes, broodjes en, als je wilt, een plek om even te gaan liggen. We zijn maar wakker gebleven.
Op El Nido zelf is de aankomsthal ongeveer gelijk, het vliegtuig staat gewoon midden op de startbaan en alles wordt verder met de hand gedaan.
De transfer naar het hotel ging met een soort overkapte brommer met zijspan. Maak je er een voorstelling van, en dan ziet het er in het echt net zo uit.
We kunnen overigens wel merken dat we niet meer met Van Verre reizen, de hotels waren altijd erg luxe, we hebben het wel eens eerder gezegd. En nu is het weer een beetje back to basic. Niet slecht of zo, maar wel weer even anders. We waren verwend.
Maandagmiddag zijn we naar het dorp gelopen, en net toen we op het verste punt waren (3 kilometer van het hotel) begon het te stortregenen, zo erg dat zelfs de Filipino's er van onder de indruk waren. We hebben geschuild bij een restaurantje aan het strand, en de baas wist dan wel weer een duikschool, zo rol je van het één in het ander.  Omdat de regen tegen zessen eindelijk was overgegaan in miezeren, zijn we eerst naar die duikschool gegaan, en daarna naar het hotel teruggelopen. We hebben drie duiken gereserveerd voor dinsdag.
Dinsdag 30 juni, een heuglijke dag, onze eerste duiken in de Filipijnen. En duik nummer 500. En we hebben twee keer een schildpad gezien, bij de tweede duik, nummer 500 dus, op aanraakafstand. En een frogfish (Nederlandse naam?), daar hebben we dus 500 duiken over gedaan. Op duik 499 nog een jonge steenvis, ook apart. We zijn gelukkig. 
Overigens is het bij die twee duiken gebleven, na de tweede duik zouden we gaan lunchen op een strandje, maar het regende weer net zoals gisteren, daarom zijn we maar teruggevaren naar de duikschool om daar te eten. De derde duik konden we uitstellen tot woensdag, vanwege het weer. Overigens schijnt er hier over een week een tyfoon te komen, maar dan zijn we al op een ander eiland. Het is hier wel het gesprek van de dag.
Woensdagochtend hebben we dus die derde duik gedaan, deze keer zagen we twee (gewone) zeepaardjes. Het zijn zulke aandoenlijke beestjes, ze lijken altijd heel verlegen. Verder een devilfish (Nederlandse naam?), een paar mooie slakjes, leuke murenes, en nog veel, veel meer.
's avonds hebben we soep gegeten bij een lokaal tentje. De ingredienten zijn ons niet helemaal duidelijk, het leek nog het meest op stukken varkenshuid en stukjes darm. We hebben niet alles opgegeten, en na de soep nog maar een broodje ham-kaas besteld.
Het dorp (want meer is het niet) El Nido is eigenlijk een verzameling van tour-bureautjes, restaurantjes en souvenierwinkeltjes. Het geheel heeft een hoog backpacker/hippie/flower-powergehalte. We wanen ons af en toe weer in de jaren zestig.
Donderdag, de hele dag grijs en bewolkt en regenbuien. Zeker geen hittegolf (zoals in Nederland?). Het wordt tijd dat we gaan verkassen. Morgen gaan we naar Apo Island, hopelijk is het daar beter. Alleen is daar zeker weten geen elektriciteit, dus...
Maaike en Harm