Eerder dan verwacht

Vrijdag 3 juli. Het ging weer allemaal anders dan gepland. De reis van El Nido naar Manila ging wel gewoon op tijd. De vertreklounge was deze keer wat simpeler, alleen maar koffie en koekjes. We waren rond kwart voor tien in Manila. O ja, met ITI Air, de kleinste maatschappij waar we tot nu toe mee gevlogen hebben, zegge en schrijve één vliegtuig. Dus de maatschappijen in Birma doen het zo gek nog niet.
In Manila zouden we weer opgehaald worden voor de transfer naar de andere kant van het vliegveld, maar helaas stond er niemand op ons te wachten. Dus maar een keer gebeld, en de chauffeur was hoogst verbaasd dat we al in Manila waren. Maar hij zou er met 20 minuten zijn. Dat werden er 35, maar vooruit. Wat bleek, op zijn briefje stond dat we om 12.45 aan zouden komen. Nou ja, kan gebeuren toch. En onze aansluitende vlucht naar Dumaguete zou toch las om drie uur 's middags vertrekken. Dus niks aan de hand.
Tijdens het wachten kwamen we aan de praat met een Zweedse man, die alleen reist. Hij was die ochtend vanuit Cebu naar Manila gevlogen, en had zijn portefeuille met daarin zijn bankpassen, ongeveer omgerekend 600 dollar in contanten en zijn rijbewijs in het vliegtuig laten liggen. Zijn paspoort had hij gelukkig nog wel. Het vliegtuig was inmiddels al weer vertrokken en hij zat daar in afwachting van bericht of zijn portefeuille terecht was. Hij had zogezegd effe geen cent te makken. We hebben hem als troost maar vijf sigaretten gegeven. En we hopen dat het verder goed is gekomen.
Onze vlucht vertrok keurig op tijd en bij aankomst in Dumaguete stond er weer een chauffeur te wachten. Die vroeg of we een e-mail hadden gekregen, want de overtocht met de boot naar Apo Island kon vanwege de wind niet doorgaan. Maar hij heeft ons bij een hotel in Dumaguete gebracht, en daar konden we zo inchecken. Ze hadden al contact gehad met Apo, en alles was geregeld. De volgende morgen, zaterdag dus, moesten we om acht uur klaarstaan, dan zouden we, als het weer het toelaat, alsnog de oversteek kunnen maken. Al met al dus met als gevolg dat we een nacht in Dumaguete hebben geslapen.
Zaterdag, om half acht, bij het ontbijt, kwam er iemand vertellen dat de kustwacht geen toestemming gaf aan boten om uit te varen. Na de lunch horen we weer verder.
Maar om elf uur kwam er al een telefoontje dat er vandaag niet meer naar Apo kan worden gevaren. De zee is te ruw en het is te gevaarlijk. Tja, en daardoor zitten we nu nog steeds in Dumaguete. We voelen ons een beetje als in Hong Kong, vijf jaar geleden (Eyjafjallajökull). We zien wel hoe het verder gaat.
Maaike en Harm