Egypte is verslagen

Zondag 21 juni zijn we van Sentani naar Sorong gevlogen, met Garuda, in een merkwaardig gevormde Bombardier 1000 of zoiets. Maar wel bijna geruisloos, omdat de motoren bij de staart van het vliegtuig zitten, dus best comfortabel.
Bij aankomst in Sorong stond er helaas niemand op ons te wachten, maar omdat het hotel tegenover het vliegveld ligt, zijn we maar gaan lopen, ongeveer vijf minuten.
In de middag zijn we nog even door Sorong gelopen, maar daar valt niet veel te beleven. Omdat we geen transfer van het vliegveld naar het hotel hadden, hadden we ook geen papieren voor de rest van dit deel van de reis gekregen, dus hebben we maar een e-mail gestuurd naar de lokale organisatie. Helaas kregen we na een paar uur een automatisch bericht dat de e-mail niet kon worden bezorgd, omdat de mailbox van de ontvanger vol zat. Omdat het zondag was, hebben we ook maar geen verdere pogingen ondernomen, 'dat zien we morgen dan wel weer'.
Maandagochtend hebben we geprobeerd via het hotel in contact te komen met de organisatie, wat na een aantal pogingen uiteindelijk lukte. Na veel sorry's over het niet ophalen van het vliegveld kregen we ook nog te horen dat het hotel op Raja Ampat niet meer had gereageerd op telefoontjes van de organisatie, en dat ze ons daarom maar in een ander hotel hebben geboekt. Maar het zou wel in de zelfde buurt liggen als het oorspronkelijke hotel. Oké, daar gaan we nog een keer: het zal.
Ook de tickets voor de boot waren dus niet geregeld, of we dat maar even willen voorschieten. Natuurlijk joh, geen punt. En oh ja, omdat er geen transfer was van het vliegveld naar het hotel, kregen we als compensatie een transfer van het hotel naar de haven, en weer terug. Nou, we moeten het nog zien. Van het hotel naar de haven ging in elk geval goed. Maar intussen waren we wel bijna de hele ochtend bezig met mailen en bellen. En oh ja, met het kopen van een toegangsbewijs c.q. conservation fee (een Nederlands woord schiet zo even niet te binnen) van maar liefst 1.000.000 rupiah of zo'n 66 euro per persoon. Het is maar goed dat het grootste deel van dat geld echt gebruikt wordt voor de instandhouding van de natuur op Raja Ampat.
In één van de mails van de organisatie werd nog gezegd dat het ophalen bij het vliegveld niet was gelukt, omdat de auto van het hotel die ons op had moeten halen stuk was. Het zal. Dezelfde auto kon ons wel naar de haven brengen...
De tocht met de veerboot ging prima, in anderhalf uur in plaats van de oorspronkelijke twee uur waren we in Waisai. En daar, op Raja Ampat dus, werden we zowaar aangesproken, en met een bootje naar het hotel gebracht. Op de pier bij het hotel zagen we tot onze verbazing dat we bij het oorspronkelijke hotel waren. Of toch niet? Wat blijkt, de beide hotels (alleen maar bungalowkamers tussen de bomen aan het strand) delen een drijvende pier. Als je aan het eind van die pier linksaf gaat kom je bij het oorspronkelijke hotel, en wij gingen rechtsaf naar het nieuwe. En eerlijk is eerlijk, ze schelen eigenlijk niks. Bovendien delen ze het duikcentrum dat op de pier zit. Daar zijn we nog even naar binnen gelopen, maar de jongen die er zat kon ons niet veel verder helpen. De baas was er niet, die was in Waisai. Maar na het avondeten kom ik wel even langs, dan heb ik mijn baas gebeld en dan kan ik jullie verder helpen. Jullie raden het al, na het eten kwam er niemand. Nou, 'dat zien we morgen dan wel weer'.
Dinsdagochtend na het ontbijt dus maar naar het duikcentrum gelopen, en inderdaad, ze wisten dat we zouden komen. Over prijzen was nog niks bekend, maar de baas zou ook zo wel komen. Nou, maar vast de spullen opgebouwd (niet zelf natuurlijk, want 'jullie zijn op vakantie'), en om ongeveer kwart voor negen kwam de baas ook. Hij vertelde de prijzen die we ook al op internet hadden gezien, maar we kregen korting op de materiaalhuur, omdat we zelf een pak en masker hadden. Mooi meegenomen weer, en dat maak je niet vaak mee. Dus de dag kan al niet meer stuk. Het duiken zelf dan, tja, gewoon in één woord fantastisch. Bij de eerste duik drie Wobbegong haaien, hoe ze in het Nederlands heten weten we niet. Bij de tweede duik twee pygmee zeepaardjes. In tegenstelling tot de olifanten zijn deze wel echt klein. Ongelogen, ongeveer 5 millimeter groot, en toch duidelijk een zeepaardje. Als de gids ze niet had aangewezen hadden we ze nooit gezien.
We hebben tot nu toe altijd gezegd dat van alle plekken waar we gedoken hebben, Egypte het mooist is. Maar nou beginnen we te twijfelen...
Woensdag, we zijn er uit, Raja Ampat is mooier dan Egypte. Met een vertraging van een uur vanwege de wind en de golven zijn we naar Cape Kri gevaren, er werd al gezegd dat dit de mooiste plek van de omgeving is. We geloven het direct. Drie of vier zwartpuntrifhaaien, joekels van baracuda's, ongeloofelijk veel slakjes, dus voor elk wat wils. En nog weer een pygmee zeepaardje. Echt top. Aan het eind wel veel stroming, waardoor we over het rif weggeblazen werden, daar was geen houden aan, maar het bootje voer met ons mee en pikte ons feilloos op. De tweede duik, idem dito.
Donderdag, eerst weer veel wind, dus vertraging. En uitstel. En meer uitstel. En inderdaad, van uitstel komt afstel. Helaas. Maar het bleef de hele dag te hard waaien om met het bootje weg te kunnen varen. De hele dag hebben we maar op de steiger gezeten, want het is wel lekker verder. Alleen die wind...
Vrijdag gingen we weer naar het duikcentrum om onze spullen op te halen. Daar hebben we nog even gesproken met een Amerikaan, die donderdag ook al had willen duiken, en nu zijn laatste kans had. We zagen ze om elf uur toch vertrekken naar de duikplekken, we hebben ze jaloers nagekeken. Om één uur stond er een auto klaar (zo groot is het eiland dus nog wel) om ons weer naar de veerboot te brengen. We kregen van de manager van het hotel zelfs nog het geld voor de kaartjes voor de heenreis terug. Alles komt op z'n pootjes terecht. Voor de terugreis kregen we zelfs kaartjes voor de VIP-ruimte op de veerboot. Met een prachtige karaoke installatie. De Blue Diamonds stonden er niet op, dus we hebben niet meegedaan.
En nou zitten we dus voor de tweede keer in Sorong. Er is nog steeds niks aan. Morgen gaan we terug naar Jakarta, en dan in de nacht van zondag op maandag naar de Filipijnen. Het zal wel heel anders worden, maar ook hier hebben we zin in.
Maaike en Harm