Myanmar, maar Birma mag ook

Dinsdagmorgen vertrok de trein van Pyin Oo Lwin (uit te spreken als Pjin Ole) volgens Birmese begrippen stipt op tijd, dat wil zeggen ongeveer drie kwartier te laat, voor een lange schommelrit naar de Goitek-brug. Een adembenemend stukje vakmanschap. In 1904 gebouwd en volgens ons is er daarna geen onderhoud meer aan gepleegd, maar hij houdt het nog steeds. Vanuit de trein kijk je ongeveer 100 meter de diepte in, je moet geen hoogtevrees hebben. Voordeel van deze trein is dat er geen ruiten in de vensters zitten. Dat is goed voor de frisse lucht en het maken van foto's. Aan de andere kant van de kloof, na ongeveer vier uur treinen, stond onze chauffeur al weer te wachten, hij was er om heen gereden met de auto, de lafaard. We zijn doorgereden naar Hsipaw (uit te spreken als Tiboh, we snappen na veel uitleg nog steeds niet helemaal waarom, het heeft te maken met de taal van de lokale Shan bevolking), waar we, hoe kan het anders, een pagode bezocht hebben. Deze keer ook in de stijl van de Shan, dus toch effe anders. Daarna nog naar een mooi uitzichtpunt, en toen naar het hotel. Toen we daar aankwamen en incheckten in de half-openlucht receptie dreigde het te gaan regenen. Toen we naar de bungalowkamer liepen begon het te regenen. En net toen we de uitleg kregen over de badkamer, airco en minibar, begon het te hozen en stormen, waardoor de kamerdeur zo hard dichtsloeg dat het slot er uit vloog. Het water kwam door allerlei kieren en onder de deur door naar binnen. 
De toegang tot het hotelterrein, een grote poort van best wel stevige palen en een rieten dak, ging tegen de vlakte, de brommer van de eigenaar, die er onder stond, was onbruikbaar geworden. Maar na 10 minuten was alles weer over en kon de schade opgenomen worden. We zeiden het al eerder, regen en elektriciteit is geen goede combinatie, maar nu was er in het dorp een elektriciteitspaal omgewaaid, dus hebben we de hele avond geen stroom meer gehad. Diner bij kaarslicht, dat kon nog wel. En vermoedelijk door het ontbreken van kunstlicht deden de vuurvliegjes extra hun best. De airco deed het dus ook niet, daarom hebben we maar met de terrasdeuren open geslapen.
Woensdagochtend was er nog steeds geen stroom, maar het lokale ontbijt was er wel. Erg lekker vond de één, niet te eten vond de ander. Smaken verschillen...
Na het ontbijt zijn we naar de pier gegaan voor een boottocht over de rivier, na een uur kwamen we bij een soort karrenspoor, waar we omhoog zijn geklommen naar een klooster. Onderweg kwamen we een oud omaatje tegen die Harm een hand en Maaike een ontzettend dikke knuffel gaf. Ze zei er ook nog iets bij, maar dat konden we niet verstaan, misschien door de taal, misschien omdat haar kunstgebit nog op het nachtkastje lag. Doorlopend naar het klooster zagen we allerlei soorten fruit gekweekt worden, onder andere ananas, lyches, mango's en nog veel meer.
Bij het klooster kregen we uitleg over de gang van zaken, de rangen en standen, en waarom (soms hele) jonge jongens het klooster in gaan.
De volgende stop was bij een Shan dorpje, waar we weer uitleg kregen over het reilen en zeilen in zo'n dorpje, onder andere waarom ze geen waterbuffel eten. De laatste stop was bij een soort wegrestaurant, tussen de weg en de rivier ingeklemd, voor de verplichte c.q inbegrepen lunch. Nou, dat viel zwaar tegen, we heben er drie kwartier op moeten wachten, en het eten was baggervet. Voor ons niet van belang, want inbegrepen, maar ook nog eens belachelijk duur. Nou ja, het maakt ons verder niet zo veel uit, maar de gids vond het ook maar niks.
Terug bij het beginpunt stond de chauffeur weer te wachten voor een snelle rit terug naar Mandalay, met de nodige plaspauzes...
En daar zitten we nou, onze laatste avond in Myanmar.

Myanmar, een terugblik.
We zijn nou bijna twee weken in Myanmar/Birma. Wat vinden we er van:
Een fantastisch land met geweldige mensen, iedereen lijkt blij om je te zien.
Veel te veel brommertjes.
Veel te veel pagodes en Boeddah's.
Veel te drukke steden.
Prachtige natuur, veel verschillende landschappen.
Lekkere temperatuur (40 graden went echt snel). 

Veel te veel tolpoortjes, soms om de 10 kilometer, waar je steeds contant moet betalen.
De sigaretten kosten gemiddeld 60 cent per pakje (we konden het toch niet laten).
Een treinreis van vier uur kost € 1,60, inclusief een halve cent voor een levensverzekering.
Eén op de tien Birmezen wil met je op de foto of je even aanraken.

Kortom, een land om zeker nog een keer terug te komen, al was het maar voor die delen van het land waar we niet zijn geweest. Zo schijnen er in het zuiden nog geweldige stranden en duiklocaties zijn. 

Kunnen we het anderen (jullie) aanraden? Absoluut!!! Maar schiet op, het toerisme is bezig met een opmars.

Maaike en Harm