Nog één keer een grensgeval

Zaterdagavond, of eigenlijk zondagmorgen zij  we vertrokken uit Almaty. Die stad heeft buiten Medeo en omgeving niet zo veel te bieden. 
We moesten de coupé delen met een Kazachstaanse jongen, die meteen ging liggen slapen en met wie we verder ook niet hebben gesproken. We hebben sowieso dit traject eigenlijk niemand gesproken, de Kazachstanen waren niet zo toeschietelijk. 
De volgende ochtend, nog steeds zondag dus, was het weer een schitterend uitzicht vanuit de trein. We geloven nou dat Kazachstan voor 80% uit woestijn bestaat. We zijn eerst een stuk naar het noorden gereden, terwijl Urumqi toch echt op de zelfde hoogte licht als Almaty, een extra stukje Kazachstan dus.
Overigens komen we hier vermoedelijk nog wel een keertje terug. Je kunt op wolvenjacht, voor 1.000 dollar per dag. En op berenjacht, maar daar staat geen prijs bij. Echt waar, ongelofelijk toch?
Zondagmiddag aan het eind van de middag, rond 16.30 uur, waren we bij het laatste station voor de grens met China. Tot onze verbazing stapte iedereen, met bagage, uit. Die bagage bestond onder andere uit wastafels, flatscreen televisies en autobanden. 
Maar goed, iedereen er uit. Zouden wij er ook uit moeten voor de één of andere controle? Maar volgens de provodniks moesten we gewoon blijven zitten. Daar zit je dan met z'n tweeën in een verder leeg treinstel. Maar we konden wel even naar buiten om de benen te strekken, oh nee, toch niet, we gaan weer rijden. Niet naar de grens, maar naar het onderstelwisselstation. China heeft namelijk een andere spoorbreedte dan de rest van de wereld. We hadden dit al een keer eerder meegemaakt, van Mongolië naar China, en het moet gezegd dat het er nu een stuk rustiger aan toe ging. Met het nieuwe onderstel weer terug naar het station  in afwachting van wat er verder gaat gebeuren. 
Er komt dan een geuniformeerde dame die de paspoorten wil zien. Ze bladert er wat door en vraagt of het nieuwe paspoorten zijn. Eh ja, ongeveer vijf maanden. Oké. (Later meer...).
Ze verdwijnt met de paspoorten, zoals gebruikelijk. Totdat de trein na een half uur weer begint te rijden, en we ze nog niet terug hebben. Eh, klopt dit? Maar volgens de provodniks moeten we ons geen zorgen maken. Oh, maar we hebben onze paspoorten nog niet terug. Geen zorgen, het komt allemaal goed.
Na ongeveer 10 minuten stopt de trein weer, en volgens google maps zijn we nog steeds in Kazachstan.
Er komt dan iemand van de douane, die vraagt of we iets aan te geven hebben, nou, nee dus. We gaan toch Kazachstan uit? Het blijft bijzonder dat de uitreiscontroles elke keer zo streng zijn. De rugzak van Maaike wordt nog gecontroleerd en accoord bevonden. De rugzak van Harm wordt niet meer naar gevraagd.
Intussen verstrijkt de tijd, en zijn de paspoorten nog steeds niet terug, ze zullen toch niet bij of met die mevrouw op het station achtergebleven zijn? Maar gelukkig komt ze na ongeveer anderhalf tot twee uur toch met de paspoorten, voorzien van het uitreisstempel van Kazachstan. Gelukkig weer goed gegaan, maar voor het eerst knepen we hem een beetje. Dus als jullie ooit met de trein van Kazachstan naar China willen reizen, het komt altijd weer goed. Al met al wel bijna een uur langer over deze stop gedaan dan de drie uur die er volgens de dienstregeling voor ingepland stond.

De trein gaat weer rijden, en na plm. 20 minuten stopt hij weer. En dat is dan weer een uur eerder dan gepland. Het bleek achteraf dat we weer twee uur vooruit zijn gegaan, omdat heel China op Beijing-tijd leeft. Je moet het ook allemaal maar weten.
Er komen nu allemaal Chinese beambten aan boord. Omdat Maaike net een hoestbui had, moest ze meteen aan de thermometer. Verder mensen van de douane, van de immigratie, en nog een aantal waarvan we de functie niet weten. 
Omdat we de enige twee passagiers waren kregen we wel de volle aandacht.
De eerste man van de immigratie vraagt de paspoorten en bladert er in. Zijn het nieuwe paspoorten? Eh, ja, ongeveer vijf maanden. Zijn jullie in Iran en Turkmenistan geweest? Eh,  ja. Daar is het toch oorlog? Nou, volgens ons niet. Zijn jullie misschien journalisten? Nou nee. 
Kennelijk is de combinatie van nieuwe paspoorten en visa van Iran en Turkmenistan voldoende om achterdochtig te worden.

De paspoorten moesten vervolgens aan immigratiebeambte twee en drie worden gegeven. Nee, niet tegelijk, maar één voor één. Die nummers twee en drie lopen er vervolgens mee weg, nadat nummer één nog iets in het Chinees tegen ze zegt, waarvan we alleen Iran en Turkmenistan verstaan.
Nummer één gaat vervolgens door met de bagagecontrole, we zijn nog niet eerder zo streng gecontroleerd. Eigenlijk was dit een taak voor de douane, maar die zat er bij en vond het wel prima. Alles werd uitgepakt en bekeken, tot en met de inhoud van de portefeuille. Moet je ineens uitleggen wat een donorcodiciel is.
Vraagt de douane ineens of we een kaart bij ons hebben. Nee, hoezo? Nou, als jullie een kaart hebben waarop Taiwan niet als deel van China staat, maar als zelfstandig land, dan moet ik die kaart in beslag nemen. En zo ging het nog een tijdje door. Immigratie nummer vier had intussen de telefoon van Maaike aan een soort uitleesapparaat gelegd, zodat kon worden vastgesteld dat daarop ook niks stond 'wat schadelijk kon zijn voor het Chinese volk'. De tablets blijven ongecontroleerd...
Intussen word je, onder het mom van een gezellig praatje, verder uitgehoord. Het beroep van Maaike? Nurse. Oke. Het beroep van Harm? I work in the tax-office? What, tax, taxi, are you a taxi-driver? No, tax! Ah, gouvernment.
Uiteindelijk is alles gecontroleerd en in orde. De ambtenaren gaan allemaal weg. Even later komt er weer iemand die de coupé nog moet inspecteren, en die vindt boven in de ruimte waar de dekens en lakensetjes worden opgeborgen twee dozen die daar door de provodniks waren neergelegd. Hij maakt ze open, en volgens ons zaten er in elke doos zes flessen wodka. Verrassend genoeg laat hij het bij deze constatering en gaat weer weg zonder wat te zeggen. 
Als dan na ongeveer en half uur de paspoorten ook weer terug komen, met stempel, en de trein weer gaat rijden, is uiteindelijk alles achter de rug.
De provodniks verzamelen hun dozen weer, waar volgens hen geen wodka in zit, maar wat dan wel blijft een raadsel.  Ook uit andere (leegstaande) coupé's komen nu dozen te voorschijn, tien in totaal, en dat alleen in onze wagon...
Inmiddels was het weer na middernacht, mede door die twee uur tijdsverschil, dus zijn we maar gaan slapen.
Maandagochtend werden we wakker, en toen waren we al bijna in Urumqi. Er was nog net tijd voor koffie. 

Bij de uitgang van het station merk je meteen dat je jn een grote stad in China bent. Druk! De man van de reisorganistie stond ons weer op te wachten, met het naambordje op de kop, maar gelukkig konden we dat wel lezen.
Maandagmiddag zijn we even de stad ingelopen, let wel, een stad met vijf miljoen inwoners, dus echt veel hebben we er niet van gezien. Daarna lekker Chinees gegeten, maar dan echt. 

Dinsdag was het stikkoud in Urumqi. De hele dag min 5, met een ijskoude wind en de hele tijd motsneeuw. We hadden er rekening mee gehouden, maar het viel toch tegen. Omdat er niet werd gestrooid, was de hele stad een grote ijsvlakte, we hebben verschillende Chinezen onderuit zien gaan, en zelf ook bijna een paar keer. 
's avonds zijn we met een illegale taxi naar het station gebracht, voor de voorlopig laatste treinetappe naar Xi'an. De bus werd afgeraden, dat zou te onveilig zijn. Je merkt dat er in Urumqi wel wat gedoe is geweest met, tja, hoe moet je het noemen, terroristen of extremisten? Mensen die andere mensen met zwaarden aanvallen. Op elke straathoek, echt elke straathoek, staan twee politiebusjes met zeker tien agenten. Bij elk hotel, winkelcentrum en wat dan ook staan detectiepoortjes en word je gefouilleerd. Op verschillende plekken zijn, in onze ogen zwaarbewapende, militairen aanwezig. Bij het station wordt de bagage twee keer gescand.
Zou dat alles bij elkaar de reden geweest zijn waarom het zo lastig was om ons visum te krijgen?

Het landschap tussen Urumqi en Xi'an is een soort woestijn met rotsachtige duinen. Het lijkt wel een soort maanlandschap (hoewel we niet weten hoe het maanlandschap er in het echt uit ziet, daar zijn we nog niet geweest).
Af en toe wordt de woestijn onderbroken door wat akkerveldjes. Het zaai- en pootseizoen is in volle gang, en er wordt nog heel veel met de hand gedaan.

Woensdagmiddag om ongeveer half vijf waren we in Zhangye. Daar waren we twee jaar geleden ook, toen met de trein vanuit Beijing. Eigenlijk kunnen we nu dus stellen dat we het traject Zwolle-Beijing per trein (en een paar stukjes bus, en één klein stukje met de boot) hebben afgelegd. Toch wel even een momentje om bij stil te staan. En dat op 1 april, het is geen grapje.

En nou zijn we dus in Xi'an. Na Urumqi een verademing, niet alleen qua stad
(een mooi oud deel, zeg maar Chinatown in China), maar vooral ook voor het weer, van min 5 naar plus 20. Dat spreekt ons beter aan. 
De treinreis zit er dus eigenlijk op. Volgens de kaart zou het ruim 10.000 km zijn geweest. We hebben het niet nagemeten.
Morgen gaan we het beroemde terracotta leger bekijken, en dan in de avond door naar Lijiang. Voor het eerst met het vliegtuig. Dat zal ook wel weer wennen zijn. We houden jullie op de hoogte.
PS, alles wat met google te maken heeft, zoals gmail en maps, werkt hier niet. Kijk dus niet raar op als we niet op mailtjes reageren.

Maaike en Harm