Het moet niet gekker worden

Zondag 17 mei 2015. Een gedenkwaardige dag. Onze eerste duiken in Vietnam. En het overtrof al onze verwachtingen. Duiken is hier nog geen massa-gebeuren. We waren met 10 duikers aan boord, en bij de duikplek aangekomen waren we ook de enige boot. Het was compleet verzorgd, de set werd opgebouwd, de loodgordel werd in elkaar gezet en zelfs de buddy-check werd voor ons gedaan. En heel veel mooie onderwaterwezens gezien. Onze duikvrienden kennen de plaatjes misschien wel, we hebben de indruk dat we nu (bijna) alles in het echt hebben gezien. We kwamen nog wel even in het territorium van een agressieve trekkervis, die konden we maar met moeite op afstand houden. Na twee duiken werd er bij een bounty strand aangelegd, en daar hebben we geluncht. En omdat je van duiken moe wordt (huh huh) nog een uurtje op dat zelfde strand gelegen. En toen weer naar de realiteit van het vaste land. We hadden nog wel even willen blijven.
Maandagochtend hebben we nog even bij het strand gezeten en om 10 uur zaten we weer in de auto op weg naar het vliegveld op weg naar Ho Chi Minh City (of Saigon, beide namen worden gebruikt, maar de eerste is de officiële). Daar waren we rond twee uur in de middag. Het valt op dat het verkeer hier veel gediciplineerder lijkt dan in Hanoi, trouwens, erger dan daar kan ook niet. Vanuit het vliegtuig zagen we dat Vietnam nog heel veel meer stranden heeft dan alleen Hoi An. 
Dinsdagochtend hebben we een bezoek gebracht aan de tunnels die de guerillastrijders in de oorlog hebben gegraven, om tegen de Amerikanen te vechten, maar ook om in te (over)leven. Alles bij elkaar een complex van 250 kilometer op drie verschillende niveau's onder de grond. En alles met primitieve schepjes uitgegraven waarna de uitgegraven grond met emmertjes drie kilometer verderop in de Mekong werd gedumpt. Hier kregen we natuurlijk ook de Vietnamese kijk op de oorlog te horen, en dan denk je wel bij jezelf, tja, als je het zo bekijkt, dan waren de Amerikanen ook gewoon een bezettingsmacht. Maar we kregen ook de vallen en klemmen te zien, die de vijand (de Amerikanen dus) niet doodden, maar wel pijnlijk ernstig verwondden. Overigens moet de oudere generatie nog steeds niks van de Amerikanen hebben. Zoiets als de Nederlanders ten opzichte van de Duitsers, na de tweede wereldoorlog?
Rond kwart voor twaalf waren we bij een kerk, annex klooster, we weten niet precies hoe het genoemd moet worden, van de mensen die het Cao Dai geloof aanhangen. Een mengelmoes van Boedhisme, Confussionisme, Hindoeisme, Islam en Katholicisme. Een prachtig versierde kerk, en om twaalf uur begon er een dienst/ceremonie, met in rood, geel en blauw geklede voorgangers, en alle volgelingen in het wit. Een heel mooi gezicht.
In de middag zijn we afgezet bij het Paleis van de Onafhankelijkheid, het voormalige (voor de 'val van Saigon' of, zoals ze hier zeggen, 'de bevrijding van Saigon') presidentiële paleis. Hier is weer een permanente tentoonstelling van de overwinning van Vietnam op Amerika, op 30 april 1975. Het bevestigde nogmaals de kijk van de Vietnamezen op de oorlog.
We zijn nog even bij de rivier de Saigon wezen kijken, maar dat is net de haven van Rotterdam, niet zo veel aan dus.
Van onze gids, zeg maar Kim, hebben we inmiddels een paar woorden Vietnamees geleerd, en zij een paar woorden Duits van ons. Nederlands is kennelijk niet zo belangrijk...
Woensdag zijn we de Mekongdelta in getrokken. Eerst vanuit HCMC ongeveer twee uur met de auto, daarna met een boot. Een enorm groot gebied, waar we dus maar een klein deeltje van hebben gezien. Het zijn allemaal riviertjes en kanaaltjes, nu wel voor een deel bewoond, maar we kunnen ons voorstellen dat de Amerikanen het hier in de oorlog knap lastig hadden met de guerillastrijders. We hebben op verschillende plaatsen aangelegd en verschillende dingen bekeken, onder andere een fabriekje van slangenwijn, rijstwijn waarbij er een slang in de fles zit. Geloof ons, het is niet te drinken. Weten we uit ervaring. Verder de produktie van gepofte rijst, zoals we dat in Nederland ook wel kennen. Dat is dan wel weer lekker. Thee met lokale honing. Verder een steenfabriek bezocht, dat was niet het hoogtepunt van de dag.
Het hotel van vandaag, in Can Tho, was dat wel, we hebben deze keer een hele suite gekregen, met een woonkamer en een aparte slaapkamer. En twee tv's. Het moet niet gekker worden.

Maaike en Harm