Cultuur-, nee, landschapsschok

Donderdag 30 juli zijn we niet om zes uur, maar al om half vijf opgehaald, omdat de chauffeur had bedacht dat we toch nog wel even door Colombo konden rijden. Tegen de tijd dat we daar waren, was het al donker en we hebben er dus niet zo heel veel van gezien.
Al met al waren we rond tien uur 's avonds op het vliegveld. De incheckbalie ging pas om kwart over één open. Oké, geen probleem, dan gaan we even naar de Burgerking. Helaas zit die na de immigratie, en als je niet ingecheckt bent mag je niet door de immigratie, en dus kun je niet naar de Burgerking. Het was nog een hele toer om weer uit de incheckhal te komen, om weer naar buiten te gaan. Zoiets hadden ze volgens ons nog nooit meegemaakt. Maar goed, we zijn dus toch weer buiten gekomen. En het lijkt wel of je daar, tijdens het wachten, de leukste gesprekjes hebt. Zoals met een man, die was vertrokken met een vlucht van Emirates, en zijn laatste sigaretten daarvoor al had opgemaakt. Tot het toestel na 13 minuten terug moest keren naar Colombo en ze met z'n allen drie uur in het vliegtuig hebben gezeten tot er eindelijk beslist werd dat het die avond niet meer ging vertrekken. En hij weer buiten stond, zonder sigaretten. 
Of met de man die met zijn gezin vliegtuigen ging kijken. Of er geen werk voor hem was in Nederland. We hebben geprobeerd het hem uit zijn hoofd te praten. Hij heeft nog wel een filmpje gemaakt van ons met zijn dochtertje van een jaar of vier. In ruil daarvoor kregen we een appel.
Uiteindelijk vertrokken we toch om kwart over vier en waren we na 4,5 uur in Sharjah, voor de overstap op de vlucht naar Amman. Dat ging dan weer reuze soepel, en uiteindelijk zijn we om half elf plaatselijke tijd (Colombo tijd plus 2,5 uur, dus voor ons gevoel om één uur 's middags) op het vliegveld geland. Het visum had deze keer wat meer voeten in de aarde. De mensen van de immigratie en de visumverkoop zitten naast elkaar, en volgens ons deden ze een wedstrijdje wie het chagrijnigst kon zijn. En blijf dan maar vriendelijk glimlachen na een nacht op vliegvelden en in vliegtuigen, en bijna niet geslapen te hebben. Maar het is ons gelukt, de douane was weer vriendelijk voor ons en de transferchauffeur stond te wachten. Dat maakte alles weer goed. Hij wist nog te vertellen dat er, zelfs voor Jordaanse begrippen, warm weer op komst is. 40 graden of meer in Aqaba. Hmm, daar gaan we morgen naar toe.
In de middag hebben we nog even door Madaba, op 30 kilometer van Amman zelf, gelopen, en onder andere de beroemde mozaïekkaart van Palestina bekeken.
Overigens is het wel een schok, de overgang van het bijna overal groene Zuidoost Azië, naar de woestijnkleuren van Jordanië.
Zaterdagmorgen zijn we vroeg opgestaan voor de vlucht van kwart voor zeven naar Aqaba. Het ontbijtje werd ter plekke speciaal voor ons tweeën klaargemaakt door de eigenaresse, in haar pyamabroek. Volgens haar moesten we minstens twee uur van te voren op het vliegveld zijn, want het is er altijd hartstikke druk. Nou, dat hebben we geweten, toen we aankwamen was de incheckbalie nog niet open. Een uur voor vertrek nog steeds niet, tot er iemand kwam die vroeg of we naar Aqaba gingen. Eh, ja. Nou kom maar mee, en nadat hij de computer had opgestart konden wij, en nog een paar mensen, inchecken. Zo druk was het dus (not). Om kwart voor acht stonden we in Aqaba, en kwam er iemand met een papiertje met onze namen, dus we zijn maar met hem mee gegaan. Hij bleek van de autoverhuur te zijn, en nadat we op zijn kantoor in Aqaba de nodige papieren hadden ingevuld kregen we de sleutels van de auto waarmee we zojuist van het vliegveld waren opgehaald. Een Renault Duster, in Nederland vermoedelijk bekend als Dacia Duster. Wel een fijne auto(maat). Het voelde niet eens zo heel erg gek om na vijf maanden weer zelf te rijden. Het scheelt ook wel dat het verkeer hier een stuk rustiger is dan we de laatste maanden gewend waren. We hebben de hele dag niet één brommer gezien! Helaas had de autoverhuurder niet de papieren voor de rest van de Jordanië-reis.
We zijn als eerste naar het hotel voor vandaag gereden, maar we waren natuurlijk veel te vroeg, we konden wel inchecken, maar konden nog niet op de kamer. Geen probleem, dat snappen we. Maar we hebben een auto, dus we gaan wel wat rondrijden. De omgeving is wel bizar mooi. We zitten helemaal in de woestijn, 10 kilometer buiten Aqaba, pal aan de Rode Zee. Met uitzicht op Israël en Egypte. Bij het snorkelen vanaf een public beach werd al duidelijk dat dit een heel mooi gebied is.
Om drie uur konden we wel op de kamer, maar waren er nog steeds geen papieren voor de rest van de reis. Na wat heen en weer mailen en bellen met Arke en de lokale agent kwam het uiteindelijk om acht uur 's avonds toch weer helemaal goed. In de middag hebben we bij één van de vijf zwembaden van het hotel gezeten. Officieel was het 40 graden, maar toch voelt het niet zo. Dat kwam misschien ook door de luchtvochtigheid van maar 28 procent. 
's avonds hebben we bij een lokaal restaurant gegeten, waar ook een duikschool aan vast zat (of was het andersom?). De eigenaar had een tijd in Nederland gewoond, en kende Zwolle (van de treinborden). Vermoedelijk gaan we bij hem nog een paar duiken maken als we van onze rondreis door Jordanië hier in Aqaba terug komen. Hij is meer dan de helft goedkoper dan de duikschool bij het hotel. Want ja, ook al zijn we geen Zeeuwen, ons ben wel...
Maaike en Harm